Second Life PBF (2014)

Drzwi Twojego pokoju prowadziły na korytarz. Wszędzie panował straszny bałagan i większość żarówek była przepalona. Drzwi do Twojego pokoju były zatarasowane różnymi medycznymi sprzętami, więc ledwo mogłaś spokojnie wyjść... Było dość chłodno, zwłaszcza, że byłaś w szpitalnej koszulce.

Niestety nie znalazłaś nic do ubrania, więc kołdra musiała Ci wystarczyć. Na korytarzu było dość ciemno, ale panowały pustki i przerażająca cisza.

Gdy szłaś widziałaś na ścianach ślady po kulach i mnóstwo krwi wszędzie. Gdy przechodziłaś obok drzwi kafejki zobaczyłaś na nich napis: "Nie otwierać: trupy" - drzwi były zablokowane deską i łańcuchami, a ze środka słyszałaś potworne jęki. Coś lub ktoś próbował je wyważyć od środka.
Najbliższe drzwi jakie udało Ci się znaleźć były do użytku w razie pożaru, do ewakuacji.

Drzwi prowadziły do kolejnego korytarza, w którym było bardzo ciemno, cicho i przede wszystkim zimno. Jednak w oddali zobaczyłaś napis nad drzwiami: "Wyjście"

Słońce bardzo Cię oślepiło - nie byłaś do niego przyzwyczajona, bo nie widziałaś go od dawna. Gdy jednak byłaś w stanie już coś zobaczyć zauważyłaś przed szpitalem dziesiątki, jeśli nie setki ciał zawiniętych w prześcieradła. Panowała cisza. Na wzgórzu zobaczyłaś helikopter.
Bardzo ciężko Ci się szło...

Gdy doszłaś na wzgórze, którędy najszybciej było do miasteczka zobaczyłaś, że musiał być tu jakiś obóz dla żołnierzy - mnóstwo namiotów, broni, beczułek z wodą i tym podobnych rzeczy. Teraz nie było już nikogo.

Szłaś przez park w kierunku Twojego domu jednak do jedzenia czy picia nic nie mogłaś znaleźć... Nogi odmawiały posłuszeństwa, a do domu było jeszcze daleko. W pewnym momencie zauważyłaś rower na trawniku.

Gdy podeszłaś blizej roweru zobaczyłaś neidaleko połowę ciała człowieka - dokładniej mówiąc, górną połowę.
Było to dość obrzydliwe, ale na tym nie koniec... Ta połowa się ruszała i wyciągała ręce w Twoją stronę próbując sie ruszać. Stwór okropnie przy tym jęczał...

Na szczeście stwór nie mógł się daleko ruszyć, więc stałaś w bezpiecznej odległości. To coś wyglądało jak po traumatycznych przejściach: pół włosów było powyrywanych, część ust nadgryziona, wydawało Ci się, że cały zaczynał gnić i potwornie cuchnął...

Dzięki rowerowi pod swój dom dotarłaś szybciej niż myślałaś. W środku jednak nikogo nie było, panował porządek poza porozrzucanymi w sypialni ubraniami.

W domu nikogo nie było. Bałaś się. W dodatku ciągle byłaś w koszuli szpitalnej i wszystko Cię bolało. Miałaś wrażenie, że zwariowałaś, albo to tylko koszmarny sen.

Na dworze było pusto, nei wiedziałaś co ze sobą zrobić...

Zasnęłaś nieco zdenerwowana, ale ze zmęczenia przespałaś całą noc. Gdy obudziłaś się nad ranem umierałaś z głodu - ledwo mogłaś się ruszać...

Kuchnia była pusta, jakbyś ktoś specjalnie opróżnił z jedzenia każdy kąt - jedynie w spiżarce znalazłaś trochę kiszonych ogórków, marynowanych papryczek - ale ich również było nie wiele. Już dziś musiałaś znaleźć gdzieś jedzenie, inaczej na długo Ci się to nie zda...

Ciągle miałaś mało siły - niestety w waszej okolicy nie było przybocznych sklepików i do jakiegoś supermarketu musiałabyś dojechać samochodem - którego nigdzie nie było.
W oddali zobaczyłaś postać w garniturze, która szła w Twoją stronę.