Second Life PBF (2014)

-Mam starszą siostrę, teraz studiuje choreografię na drugim roku. Jesteśmy bardzo podobni. Mamy takie same włosy i kolor oczu. Jesteśmy blisko, bo taty często nie ma. Wiesz, wyjazdy na plan zagranicę. Ale fajnie jest mieć kogoś z kim możesz zawsze pogadać.
Eric uśmiechnął się słodko na myśl o siostrze. Więc również rodzina była dla niego ważna - nie wypierał się jej ani nie wstydził. Widać, że to rodzinny typ, kulturalny i znający się na rzeczy.
-Rose, może chciałabyś pójść ze mną na premierę jej spektaklu? To dość duża sprawa, bo media zaczynają o tym trąbić i  samo to, że ma przyjść mój tata jest wielką sprawą, ale świetnie byśmy się bawili. Laura ma talent i przedstawienie jest bardzo ciekawe, bo opowiadała mi. To już za tydzień, więc nie chciałem zwlekać z pytaniem...
A więc Eric Hampton właśnei zaprosił Cię na randkę! Mało intymną, ale jednak randkę! Nie moglaś w to uwierzyć.... Serce szybko biło, nogi Ci drżały i marzyłaś tylko o tym by go pocałować, utonąć w jego miękkich wargach, silnych ramionach. Tak pięknie pachniał... Naprawdę byłaś nim zauroczona....

-Ja jeszcze nie wiem - odpowiedział spokojnie - Jeszcze sporo czasu. Może wyjadę do Europy. Chcialbym zwiedzać, podróżować. Teraz nie ma na to czasu, ale kiedyś, czemu nie? A Ty? Do czego Cię ciągnie? Jakie masz plany? - zapytał z zainteresowaniem Eric patrząc Ci w oczy.
Czas na rozmowie mijał bardzo szybko, ale słyszałaś, że goście są jeszcze na dole, więc nie musieliście szybko kończyć.
Mimo wszystko czułaś, że oczy powoli Ci sie kleją. Nie byłaś przyzwyczajona do tak późnego chodzenia spać, ale przecież nie moglaś usnąć!

-Więc myślę, że z tańcem i aktorstwem mogę Ci pomóc - powiedział przyjaźnie i wziął kawałek czekolady. - Mmmm moja ulubiona! - dodał biorąc kolejny i kolejny kawałek. - Pycha - powiedział uśmiechając się szeroko.
Po kolejnych 30 minutach Eric wstał i podszedł do drzwi.
-Powinienem już iść, jest naprawdę późno. - powiedział spokojnie patrząc na Ciebie, gdy chciało Ci się ziewać. - Zostań i połóż się spać, trafię do wyjścia. - dodał z uśmiechem. - Dobranoc

-Nie musiałaś mnie odprowadzać - powiedział z uśmiechem. - No tak... to do zobaczenia, dobranoc...
Chłopak nachylał się ku Tobie... Serce waliło jeszcze mocniej niż wcześniej, czułaś, że go pragniesz, że jest fantastyczny, idealny, jak ze snu.... Prawdziwy książę...
Ale Eric pocałował Cię jedynie delikatnie w policzek i uściskał na pożegnanie. Chwilę później odszedł, a Ty nie mogłaś ruszyć się spod drzwi... Byłaś bardzo szczęśliwa.
Na szczęście jutro zobaczysz go w szkole! Ale nie byłaś pewna jak się wtedy zachować... Czy zjeść z nim na stołówce? Czy podejść do niego i jego przyjaciół na przerwie? Co robić?

Na śniadanie jak zawsze dostałaś naleśniki z syropem. Mama albo jeszcze nie wstała albo już jej nie było. Taty z resztą też. Pokojówki sprzątały po wczorajszym przyjęciu więc ciągle panował ruch, lecz już bez takiego podniecenia jak wcześniej.
Pół godziny później kierowca odwiózł Cię do szkoły. Czułaś lekkie poddenerwowanie, ale jednocześnie ekscytację, że zaraz spotkasz Erica. Gdy wysiadłaś z samochodu właśnie zobaczyłaś Garryego wchodzącego do szkoły razem z Alice. Do lekcji jeszcze pół godziny, więc mogłaś nawet poszukać Erica.

Erica nie dostrzegałaś, ale byłaś pewna, że jest gdzieś w szkole.
-I jak było wczoraj? - zapytał Cię z szerokim uśmiechem Garry.
-Co wczoraj? - dopytywała Alice. Widocznie nikt nie wtajemniczył jej we wczorajsze wydarzenia.
W tym momencie do szkoły weszła młoda, piękna blondynka. Była cudownie ubrana i rzuciła Wam pogardliwe spojrzenie. Swoimi długimi nogami w butach na wysokim obcasie wymaszerowała szybkim krokiem w stronę drzwi sali dyrektora. Byłaś ciekawa o co jej tak w ogóle chodziło. Nie miała na sobie mundurka, wiec przypuszczałaś, że nie była uczennicą Twojej szkoły. No i przecież byś ją rozpoznała - prywatne szkoły nie mają za wielu uczniów. Mimo wszystko nie miałaś ochoty jej poznać.

Aż do pory drugiego śniadania nie widziałaś Erica. Dostrzegłaś go dopiero na stołówce, gdy stał w kolejce po zupę. Dziś była ogórkowa, za którą mało kto przepadał. Nim do niego podeszłaś chłopak dostał swoją porcję, odwrócił się i zobaczył Ciebie. Od razu uśmiechnął się szeroko i pomachał Ci. Od razu podszedł z tacką na rękach.
-Nie mogłem Cię nigdzie znaleźć - powiedział przyjaźnie. - Wczoraj fajnie spędziliśmy wieczór. Przemyślałaś już sprawę z premierą sztuki mojej siostry? Mam nadzieję, że mi nie odmówisz.

-Strasznie się cieszę - powiedział ze szczerym uśmiechem. Pierwszy raz widziałaś u niego ten nietypowy błysk w oku. Był szczery - to było w nim właśnie idealne. - Co Ty na to, żeby zaraz po tym pójść na jakiś basen? Mam straszną ochotę popływać, w dodatku trzeba będzie się rozluźnić po tym całym spięciu na premierze. Sama rozumiesz, garnitur, jakieś wielkie suknie... Mnóstwo przepychu... mam nadzieję, że to Cię nie zniechęci. Później popływamy, pośmiejemy się, poznamy się bliżej. Stoi? - dodał jedną ręką popychając Cię lekko w stronę swojego stolika.

Widziałaś, że absolutnie wszyscy w stołówce się na was patrzyli. Liczne szepty sprawiły, że stałaś się cała czerwona i nogi Ci drżały. Niektóre koleżanki patrzyły na Ciebie ze złością i zazdrością, a inne uśmiechały się szeptając do siebie.
-A robisz coś dzisiaj po szkole? - zapytał Eric

-Może pouczymy się razem, albo coś w tym stylu.... - zaproponował nieśmiało sięgając po swój lunch.

-Możemy u mnie, powinien być spokój - powiedział z uśmiechem.

-Hmm zaraz po szkole? Pójdziemy na jakiś obiad, a później do mnie się pouczyć

Wkrótce pora lunchu minęła i wszyscy rozeszli się na lekcje. Lekcje jak to lekcje, minęły dość szybko, a na większości z nich nie mogłaś się skupić, bo myślałaś o chłopaku. W końcu wyszłaś przed budynek szkoły, a tam "książę" czekał już przy czarnym mercedesie.

-Gotowa? - zapytał z tym samym boskim uśmiechem. Zaczynał robć się za idealny dla Ciebie, zbyt cukierkowy, słodki...

Wsiedliście do samochodu i ruszyliście.
-Denerwujesz się? - zapytał chłopak.